'Scenes for new dialogues' is een ontwerpend onderzoek van Civic Architects naar het vernieuwen van typologieën voor gebouwen en openbare ruimtes voor politiek debat. Hierbij gaat het om ruimtes waarin de gespreksverhouding tussen burgers onderling en tussen burgers en politiek op een nieuwe manier worden vormgegeven. In dit onderzoek zal de focus liggen op het schaalniveau tussen architectuur en interieur. Hierin staan de micro-architectonische principes die de context van een debat of gesprek faciliteren en bepalen centraal, waarbij ook gebruik wordt gemaakt van kennis uit de omgevingspsychologie. Deze aanvraag betreft de startfase van het project, waarmee het referentiekader wordt verbreed middels een aantal expertsessies en een casestudy. Deze dienen als verkenning van verschillende alternatieve voorbeelden van 'mise-en-scenes' voor publieke dialoog over de hele wereld en door de geschiedenis. De startfase wordt gebruikt voor het verbreden van het netwerk, het verder formuleren van het hoofdonderzoek en het samenstellen van een werkboek. Voor het hoofdonderzoek wil Civic Architects de opgedane casestudy-kennis verder uitdiepen en een aantal debatsimulaties opzetten en analyseren. Dit vormt de input voor het ontwerpen van een serie nieuwe typologische prototypes voor publiek politiek debat. De prototypes worden verbeeld in een serie doorsnedemaquettes die gezamenlijk met het complete werkboek door het land kunnen reizen.

Het project 'A study of potential narrative spaces' bestaat uit analyses van gekaderde ruimtes om te kunnen verklaren in hoeverre dimensies als schaal, compositie en atmosfeer bepalend zijn voor het waarnemen van ruimte. Om de analyse van ruimtelijk inzicht toegankelijk te houden, maakt de aanvrager gebruik van film, omdat het een populair en laagdrempelig medium is. Doel van het project is een methodologie te ontwikkelen die verschillende disciplines, zoals architectuur, film, schilderkunst en beeldende kunst, samenbrengt om ruimtekarakteristieken te analyseren. Deze methode zal in een later stadium als input dienen voor het ontwikkelen van onderwijsmateriaal. Hiermee kunnen de mogelijkheden van het perspectief en de positie van de waarnemer worden bestudeerd. Op deze manier wil de aanvrager studenten van andere disciplines in aanraking brengen met architectuur, zodat ze een betere perceptie krijgen van ruimtelijkheid en dit dan ook kunnen gebruiken in hun eigen praktijk. In de startfase analyseert ze zes films van verschillende regisseurs, wordt de onderzoeksmethode verder uitgewerkt en worden samenwerkingspartners betrokken. Het beoogde resultaat van het vervolgtraject is een middel om ruimtelijke concepten aan te leren.

Met het project 'Weet wat je bouwt' wil Olaf Kramer van adviesbureau DO-1-2 het duurzame gebruik van natuurlijke bouwmaterialen uit de eigen regio stimuleren. Volgens Kramer representeren lokale materialen het cultureel en natuurlijk erfgoed in de gebouwde omgeving en zijn zij onderdeel van een duurzame esthetiek. Bovendien hebben natuurlijke materialen diverse gunstige effecten. Zo zijn ze gezond, ademend, regeneratief, klimatologisch meewerkend en hebben ze lage en transparante schaduwkosten. Met dit project wil hij de stad en het achterland dichter bij elkaar brengen en vruchtbare koppelingen maken tussen agrarische- en verwerkende sectoren enerzijds en bouwprofessionals anderzijds. Zo stimuleert hij cross-overs van kennis, technieken en belangen tussen twee werelden die vooralsnog grotendeels naast elkaar bestaan. Het project bestaat uit twee delen. In het eerste deel worden de materiaalstromen in een stedelijke regio met haar achterland, in dit geval de Randstad, geïnventariseerd en geanalyseerd. In deel twee wordt de opgedane kennis vertaald naar educatieve programma´s op het gebied van praktische toepassingen, ontwerphandvatten, regelgeving, prestatie-eisen, duurzame certificering en voorbeeldprojecten. Uiteindelijk is het de wens om deze werkwijze herhaalbaar te maken en toe te passen op andere regio´s in het buitenland.

De IJssel verbindt het landschap in de IJsselvallei; het gebied tussen Westervoort en Kampen, tussen de Veluwe en de Sallandse Heuvelrug. Hoewel het gebied landschappelijk gezien een eenheid vormt, is dat bestuurlijk gezien bepaald niet het geval. In dat opzicht is de IJssel eerder een rivier van grenzen en scheidingen: het gebied telt maar liefst zestien gemeenten, drie waterschappen en twee provincies. Het maakt deel uit van vier RES-en en ook partijen zoals het Rijk, Staatsbosbeheer en LTO zijn actief bij ruimtelijke ontwikkelingen betrokken. In het licht van de grote transitieopgaven (klimaat, landbouw, energie, verstedelijking) ontwikkelen al deze partijen, al dan niet in samenhang, visies en strategieën voor de toekomst. Doordat de urgentie en complexiteit van deze opgaven groot is, heeft men echter de neiging hier sectorale oplossingen voor te ontwikkelen en daardoor dreigt de ruimtelijke kwaliteit van het gebied steeds verder onder druk te komen staan. Stichting IJsselbiënnale – een bottom-up initiatief en onafhankelijk platform voor verbinding, samenwerking en dialoog – wil een beweging op gang brengen om samen met alle betrokken en belanghebbende partijen een integrale toekomstvisie voor in de IJsselvallei te ontwikkelen en daar ook een helder handelingsperspectief bij op te stellen. Wat is het gezamenlijke toekomstbeeld voor 2050 en wat moeten we vanaf nu doen of juist laten om dat te bereiken?

Studio Mann ziet dat er een significant hiaat bestaat tussen theorie en praktijk wanneer er wordt gepraat over duurzaamheid en circulariteit in relatie tot interieuroplossingen. Ondanks goede intenties, initiatieven en veelbelovende plannen blijkt de praktijk weerbarstiger en is het moeilijk om ideeën met hoge ambities uiteindelijk te realiseren. De aanvrager beschrijft dat het voor veel interieurontwerpers momenteel een trial-en-error-proces betreft om binnen het budget tot circulaire concepten te komen. Het streven is om daarbij zo veel mogelijk gebruik te maken van de juiste materialen, verbindingen die disassemblage mogelijk maakt en dit alles te vatten in een uitkomst die aansluiting vindt bij de ontwerpesthetiek van ontwerper en klant. De aanvrager heeft een aantal hypotheses ontwikkeld die dit proces wellicht beter kunnen stroomlijnen, en ze wil deze met een aantal stakeholders gaan testen. Het doel is om een meer diepgravend begrip te creëren bij vakgenoten ten aanzien van wat de belangrijke elementen zijn in het proces die momenteel in de weg staan van meer circulair interieurontwerp. Gedurende de startfase wil de aanvrager partners vinden die haar bijstaan in het ontwikkelen van oplossingen voor de geïdentificeerde obstakels. Op basis hiervan werkt de aanvrager toe naar de ontwikkeling van strategieën om specifieke onderdelen in het ontwerpproces te verbeteren en daarin interventies te plegen, zodat er een meer circulair eindresultaat kan worden mogelijk gemaakt.