Curator Jorn Konijn stelt dat het werk van Aldo en Hannie van Eyck uitgebreid zijn bestudeerd, met name het ontwerp van Aldo van Eyck's Amsterdamse speeltuinen, zijn ontwerp voor het Burgerweeshuis en hun latere gezamenlijke werken. De tentoonstellingen die de Van Eycks hebben ontworpen en / of gecureerd hebben echter minder aandacht gekregen en zijn niet tot nauwelijks uitgebreid onderzocht. Tijdens hun vijftig jaar lange carrière (1949 tot 1998) realiseerde de Van Eycks 18 grootschalige tentoonstellingen. 'The Ball I Threw' is een uitgebreid onderzoek naar deze tentoonstellingen. De hoofdvraag voor het onderzoek is: Welke rol namen de Van Eycks in bij de realisatie van hun tentoonstellingen? Waren zij enkel de ruimtelijke ontwerpers of positioneerden zij zich ook als inhoudelijke curatoren? Of belichaamden ze een combinatie van beide? Verder zal het onderzoek de relatie tussen de tentoonstellingen en de gebouwde architectuur van de Van Eycks bestuderen. Tijdens de startfase vindt een inventarisatie plaats van verschillende archieven in binnen en buitenland en wordt het onderzoek verder aangescherpt. Konijn wordt in dit onderzoek bijgestaan door drie kritische lezers die vanuit verschillende perspectieven meelezen gedurende het onderzoek.

Ontwerper Márk Redele is tijdens zijn talentontwikkelingstraject geïntrigeerd geraakt door een specifieke slibgiettechniek om keramiek te gieten. Vooralsnog wordt deze techniek gebruikt voor onder andere het produceren van onder kleine decoratieve objecten en sanitair. Door experimenteren met het productieproces stelt de aanvrager voor om te onderzoeken of de techniek in te zetten is voor het produceren van elementen ter grootte van muren. Redele omarmt daarbij de deformaties die optreden tijdens het proces en ziet deze als mogelijkheden om de kwaliteiten van het materiaal te verhogen. De startfase richt zich op het ontwikkelen van een prototype die de ontdekte kwaliteiten tonen en een ruimtelijke constructie. Idealiter bevat dit een aantal fundamentele architectonische elementen, zoals een vloer, muren en een doorgang, zodat de technische aspecten kunnen worden geanalyseerd. Voor dit project werkt Redele samen met enkele experts uit de keramische wereld, zoals Rob Ruimers en Matthias Keller. De resultaten worden uiteindelijk via een installatie en mogelijk een publicatie worden verspreid.

Museum Het Schip organiseert begin 2020 een tentoonstelling over de Duitse architect en stedenbouwkundige Bruno Taut (1880-1938). Taut staat bekend om zijn rijke kleurgebruik en stedenbouwkundige vernieuwingen. Hij was een centrale figuur in de Nederlandse-Duitse uitwisseling en heeft - zo stelt het museum - een belangrijke bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van de Nederlandse architectuur en volkshuisvesting. Ter voorbereiding op de tentoonstelling is een startsubsidie aangevraagd. Hiermee wordt in het buitenland nader onderzoek gedaan, contact gelegd met experts en mogelijkheden verkend voor bijzondere bruiklenen. De startfase resulteert in een inhoudelijke afbakening van de tentoonstelling en catalogus, een definitieve lijst van auteurs en een ruwe versie van de hoofdstukken en tentoonstellingsteksten. In de tentoonstelling, catalogus en bijbehorende randprogrammering ligt de nadruk op zijn bijzondere relatie met Nederland. Kosten voor het onderzoek in Nederland heeft het museum als eigen bijdrage opgevoerd.

In de grote Nederlandse steden trekt de woningmarkt flink aan, wat ervoor zorgt dat het prijsniveau naar ongekende hoogte stijgt. Volgens Loerakker Olsson Architects zijn de discussies over, doelstellingen en ambities in de nieuwbouwproductie vooral kwantitatief van aard. Ze noemt hierbij als voorbeeld Amsterdam, met jaarlijks 7500 woningen erbij in een verhouding van 40-40-20: goedkoop, middelduur, duur. Ze stelt dat wanneer er gediscussieerd wordt over de architectonische kwaliteit van de woningbouw, dit zich beperkt tot 3D-visualisaties. Relevante thema's als schaarste aan ruimte, duurzaamheid en verandering in mobiliteitsbehoefte, bevolkingssamenstellingen en levensstijlen ontbreken hierin en dat is zichtbaar in de plattegronden. Geïnspireerd door de Arcam-publicatie 'Formats for Living' doet Loerakker Olsson Architects onderzoek naar de woningplattegrond. Voor het project 'Formats for Living. Revisited.' wordt een kwalitatieve analyse uitgevoerd op typische plattegronden van de belangrijkste woongebouwen van de afgelopen vijf jaar. In deze eerste fase bestaat het project uit de opzet van het onderzoek. Hierin vindt de inventarisatie van de projecten, het verzamelen en verwerken van informatie en het scherpstellen van de hypothese en thematisering plaats. Daarnaast worden de voorlopige conclusies getoetst, de eerste onderzoeksresultaten in publieke presentaties en debatten getoond en begint de voorbereiding op de vervolgfase, namelijk een publicatie. Het project is een samenwerking van architecten Marc Reniers (M3H), Jan Loerakker (LOA) en Arcam.

De Noordpoolregio ondergaat een onomkeerbare omgevingsverandering, de gemiddelde temperaturen stijgen hier veel sneller dan de mondiale. Deze opwarming veroorzaakt een progressieve dooi van het permafrost wat resulteert in bodeminstabiliteit, schade aan bestaande infrastructuren en een potentiële stroom noordelijke klimaatvluchtelingen. Janna Bystrykh start een onderzoek naar regio-specifieke inspanningen op het gebied van klimaatadaptatie, die zij zowel in het natuurlijke landschap als in de gebouwde omgeving gedetailleerd zal vastleggen in foto's, tekeningen en beschrijvingen van ontwerpideeën, testen, mislukkingen en successen. Bystrykh wil hiermee bijdragen aan de geleidelijke documentatie van een 20ste-eeuwse lokale architectuur en stedenbouw stroming die onder druk staat. Het project moet uiteindelijk resulteren in een publicatie over vernieuwende stedelijke strategieën, architectonische oplossingen en lokale beleidsinspanningen. Daarmee werpt het een nieuw licht op lopende debatten en draagt het bij aan een groeiend maatschappelijk bewustzijn over de ruimtelijke impact van klimaatverandering op onze leefomgeving.